Een plekje op aarde

25 februari 2006, Koh Chang

Lieve mij,

Over de 21e moet ik nog steeds schrijven, maar het lukt me niet mijn gedachten en emoties op een rijtje te krijgen. Het was 1 van de raarste en veelbewogen dagen die ik tot nu toe in mijn leven heb meegemaakt. Wees dus voorbereid op een tamelijk warrig verhaal. 's Ochtends vertrok ik om 8.15 uit het guesthouse. De zon was nog niet helemaal op en gaf daardoor de straten van Bangkok een mooi licht. Er waren nog niet zoveel auto's en voor het eerst vond ik Bangkok een mooie stad. Het boottochtje van 40 minuten was verfrissend, maar ik had last van kriebels in mijn maag. Spanning begon toch wel te komen. Halte 30: Nonthaburi bracht me bij mijn bestemming, Bangkwan prison. Vandaag zou ik een nederlandse gevangene opzoeken. Van Emmelie en wat sites had ik begrepen dat ze blij zijn om Nederlanders te leren kennen en zo aanspraak te hebben. De gevangenismuren doemden al snel op, tamelijk bedreigend. Ik wist niet goed waar ik zijn moest en heb het 3x moeten vragen aan verschillende mannetjes in uniform, met een moeilijk te interpreteren glimlach. Uiteindelijk ging ik bij het juiste loket in de rij staan. Tot mijn opluchting bestond de rij uit twee nederlandse meisjes en een nederlandse jongen: Mirjam, Marloes en Jaap. Ze gingen alledrie bij Hans Zegers op bezoek. Ook mijn idee, maar ik besloot terplekke een andere naam te prikken: Rien Parlevliet. Op een briefje schreef je je naam, naam van de gevangene en je gaf een kopie van je paspoort. Samen met alle vrouwen en kinderen (!) werden we geroepen en mocht je via een detectiepoortje en vluchtig fouilleren, 1 van de zwaarstbewaakte gevangenissen van Thailand binnen. Het oogde heel schoon en netjes. Schone schijn! Hans en Rien kwamen samen binnen. Ik herkende Rien van een foto en zij ons aan ons opvallende westerse uiterlijk. We praatten via een telefoon. Ik zat achter glas en tralies, dan een smalle corridor, vervolgens tralies, en daar zat Rien. Hij droeg een uniform en zag er relatief verzorgd uit, schoon en gekamde haren. Ik had erger verwacht. Ons gesprek duurde ongeveer een uur. Hij vertelde over de situatie in de gevangenis. Gelukkig nooit in detail, want ik word al misselijk als ik eraan denk hoe de situatie bij benadering is. De vrouw van de gevangenisdirecteur runt de shop in de gevangenis waar ze bepaalde (etens)waren kunnen halen. Pakketten met eten en goederen die vanaf buiten worden verstuurd, worden daarom vaak tegengewerkt. Eten is in die orde, dat je het niet eens aan je hond zou geven: gemalen varkensneus en uien die bruin zijn als ze 'opgediend' worden. Overdag worden alle gevangene bij elkaar op 1 binnenplaats gestouwd, in de bloedhitte met weinig schaduw. Rien is schuldig bevonden aan drugssmokkel. In Thailand moet je bewijzen dat je onschuldig bent en dat is hem tot op heden niet gelukt. Zijn Thaise vrouw heeft voor hetzelfde incident vastgezeten en is na een jaar vrijgesproken. De ambassade doet weinig voor Rien, doet sowieso weinig voor de gevangenen. Elke ambassade stuurt bijv. met Oud&Nieuw pakketten, maar Nederland niet. Rien is heel erg gefrustreerd, negatief en verbolgen over de houding van de Nederlandse ambassade. Tijdens het hele gesprek voel ik me slecht op mijn gemak, unheimlich. En alle negativiteit begint aan me te vreten. Tuurlijk snap ik dat die man zijn verhaal kwijt wil, maar wil hij niks van Nederland en mij weten? Het lijkt helemaal niet op de beschrijving, die ik gelezen heb op andere websites. Ik ben blij als hij vraagt wat ik na mijn reis wil gaan doen. Maar binnen 3 minuten gaat het gesprek weer over de wanprestaties van de ambassade. Rien zijn vrouw komt langs om boodschappen af te geven. Nu weet ik helemaal niet meer wat ik moet doen of zeggen. Volgens Rien kan ik gewoon blijven zitten, maar wil ik dat wel? Zijn vrouw duwt de telefoon weer in mijn handen, want Rien heeft een pakketje voor haar afgegeven, wat ze gaat halen. Het gesprek gaat meteen over hoe corrupt er omgegaan wordt met pakketten en post voor gevangenen. Mirjam en Marloes staan op om weg te gaan. Snel rond ik het gesprek af, zodat ik met ze mee kan. Het was nogal een teleurstelling en al die negativiteit trok ik slecht. Maar ja, wat had ik dan verwacht? Goede vraag! Om eerlijk te zijn had ik stiekem toch wel een beetje blijdschap en dankbaarheid verwacht dat iemand tijdens zijn vakantie de moeite neemt om even langs te komen. Kwalijk nemen kan ik het de man ook niet echt. De meest afschuwelijke plek van Thailand zal maar voor de rest van je leven jouw plekje op aarde zijn.
Ik had geen zin om alleen te zijn dus ik had gevraagd of ik met Mirjam, Marloes en Jaap mee mocht lunchen. Prima, ze wilden naar het Emporium. Dit bleek het chiqueste winkelcentrum van Bangkok, en waarschijnlijk Thailand. Winkels als Louis Vuitton, Prada, Chanel, Lacoste en nog wat diamantshops, waar ik niet zo bekend mee ben. Aan de wand hingen 3d-videoschermen ('First in the world'). De toiletten waren westers, schoon. Opvallend was dat iedereen opeens westers leek. Of iedereen kwam daadwerkelijk uit Amerika of Europa of de Thai deden hun best zo bleek mogelijk over te komen. We hebben gelunched als koningen. Veel te duur, super chique en (best wel) lekker. Met enig schuldgevoel liepen we rond. Ten eerste hadden we het bezoekuur niet vol gemaakt, ten tweede waren we van het ene uiterste naar het andere uiterste gegaan in een half uur tijd, van shithole tot Chanel. We waren onder de indruk van alle weelde en rijkdom in het 7-verdiepingen hoge warenhuis, waar alleen de chiqueste merken van de wereld vertegenwoordigd waren. Waarschijnlijk is deze rijkdom voor ons ook niet weggelegd als we later groot zijn. De bioscopen worden ook geroemd in Thailand en op de 7e verdieping zat er eentje. Dus we hebben een kijkje genomen en besloten een filmpje mee te pikken: Munich. Als ware hollanders hebben we cola, bier en M&M's in een supermarkt gehaald om de bioscoop binnen te smokkelen. Munich is een prachtige film van Spielberg over een Israelier die de aanslag tijdens de Olympische Spelen van Munchen '72 door de Palestijnen moet wreken. Tijdens de film merkte ik dat ik nu echt teveel gevraagd had van mezelf. Ik leefde zo intens mee in het gevecht voor een plekje op aarde. Tranen waren maar heel moeilijk tegen te houden.
Om ook dit drama van ons af te schudden gingen we via Lumpini Park naar de Night Bazaar. De minister van Volksgezondheid gaat van mij nog een brief krijgen over wat ik zag in Lumpini Park. Bij de ingang stond een man op een groot podium aerobics te geven. Voor hem stonden 400 man (op z'n minst!) z'n pasjes te volgen. Compleet in sportoutfit, met waterfles en sporttas bij de voeten. Hoeveel goedkoper kun je de volksgezondheid wel niet bevorderen. Na vijf minuten van totale verbazing kon mijn mond weer dicht.
De Night Bazaar was een grote souvenirmarkt met allemaal tentjes om te eten. Eerder had ik hier met Elly en Dorothea gegeten. Na het eten heb ik afscheid genomen van Mirjam, Marloes en Jaap. Raar dat ik ze misschien nooit meer zie, terwijl ik met hen zo'n heftige dag heb beleefd.
Behoorlijk moe kwam ik bij mijn guesthouse aan, waar ik niet direct naar binnen kon, omdat de deur geblokkeerd werd door een olifantje. Zucht! Maar ik bedacht me dat ik nog nooit een olifant had aangeraakt. Voorzichtig stak ik een vinger uit ... whiehoe ... een eerste keer! Boven even schoenen verwisseld (van 14 uur op teenslippers voor het eerst van het jaar krijg je hele akelige blaren) en daarna wilde ik internetten om mijn ervaringen rauw op de site te zetten. Onderweg sprak een jongen, Ehran uit Israel, me aan om te vragen hoe mijn dag was geweest. Ik ging zitten en hield bijna niet meer op met praten. Samen met hem en nog twee kerels gingen we een biertje drinken. Het sprak me aan om mijn ervaringen even te verdrinken. Uiteindelijk bleef ik alleen met Ehram over en gingen we naar een sixty-achtige bar die nog niet ontdekt leek door toeristen. Ehran vertelde dat hij in Tel Aviv woonde, een appartement grenzend aan een klooster. Hij vroeg waar ik woonde. "Nu nergens, want ik heb alles opgezegd, maar als ik terugkom ga ik bij mijn grootouders wonen." Zijn volgende vraag was hoe de band met mijn ouders dan was. "Mijn ouders zijn gescheiden. De band met mijn moeder is prima, maar mijn vader heb ik al een hele tijd niet meer echt gesproken." Hierop oordeelde Ehran bijzonder snel dat dat heel stom van me was. Tenzij mij afschuwelijke dingen waren overkomen, had ik deze situatie beter aan kunnen pakken. Hij had me regelrecht in mijn hart geraakt en ik moest toch wel tranen wegbijten. Wie dacht hij wel niet dat hij was, de vreemdeling die ik nauwelijks twee uur kende. Ehran zei dat het misschien aan een cultuurverschil lag, dat we anders met onze ouders omgingen. Ik heb vlug mijn bier opgedronken en ben naar 'huis' gegaan. De dag was lang genoeg geweest en ik had nu even verwerkingstijd nodig. Mijn ervaringen wil ik graag op internet zetten, maar het is lastig alles op een rijtje te krijgen en er een leuk verhaal van te maken. Misschien houd ik het maar bij een stuk in mijn dagboek.

Liefs en tot morgen, Marjolijn