Wooooooooow

Lieve Allemaal,

Ik ben veilig de Bijlmer over ... Op Schiphol werd ik gastvrij ontvangen door tientallen kerels met geweren, 20x mijn paspoort laten zien en een ondervraging die niet echt prettig was. Tja, ik wilde goedkoop met El-Al vliegen. Ik hield mijn hart vast voor alle ellende bij Tel Aviv. Je komt over zee aanvliegen als je landt op Tel Aviv en het ziet er werkelijk schitterend uit, het twinkelt je tegemoet. In Disneyfilms zie je wel eens van die schatkisten, die openspringen met kettingen en juwelen. Zo! zag het eruit. Mijn dubbele espresso was het meest spannende van het vliegveld in Tel Aviv. Geen geweren, geen ondervraging, maar ook geen mensen. Het was poepiechique, maar alles was dicht. En het was 19.00 ... zo wordt je ook nooit een wereldstad! Het eten bij El-Al is trouwens prima, niks te klagen. Dus behalve wat gedoe op Schiphol vind ik het zeker aan te raden. Terugweg misschien nog maar even afwachten. Ik heb wat gekletst met Dorothe tijdens het wachten. Een vrouw van rond de 40 en Malineze vriend.

Dorothe zou naar het hotel van een vriendin, Elly (ook 40 en business analist bij KPN. Ze heeft 7 maanden betaald verlof geregeld, waarvan ik nog steeds onder de indruk ben), gaan om de volgende dag naar Birma te vertrekken. Ik kon wel met haar meegaan. Dus backpackende Marjolijn zit in een veel te luxe en duur hotel :) Samen met Dorothe en Elly ben ik gaan eten op een Night Bazaar. Eerst moesten we in een taxi over water, vervolgens door een superchique winkelcentrum (Dolce&Gabanna, North Face, Calvin Klein, DKNY en nog wat meer ...). En nog een stukje met de expresstrein. De Night Bazaar is een megagrootterras (de gehele oude markt of 1x gehele kaasmarkt) met aan de ene kant een pad van 350 m., waaraan allemaal kraampjes en stalletjes zitten waar je eten kunt halen. Aan de andere kant is hetzelfde, maar dan voor drinken. Je wordt entertaint door middel van grote videoschermen en een band. En ja hoor, PSV moest spelen! Nou ja, ook wel weer een geruststelling dat de wereld zo klein is. Het was heel gezellig en ook helemaal niet toeristisch. Alhoewel ik niet helemaal begrijp waar al die mensen blijven, die OOK naar Thailand gaan. Ik zie voornamelijk pinda’s!

Om een uur of half elf waren we weer terug op de hotelkamer en dat was het moment waarop de eerste tranen kwamen (zelfs op Schiphol hoefde ik niet te huilen! Ik snap het ook niet, want de laatste afleveringen van Sex&the City kan ik nog steeds niet met droge ogen bekijken.). Ik voelde me heel erg alleen. Welke idioot laat nou alles en iedereen 3 maanden of langer achter om zich te storten in het onbekende? Ik mis hier de routine, het mensen kennen, weten wie je moet bellen, waar je moet eten, wat je moet doen, maar vooral dat je iemand kan bellen als je je kut voelt. En ik wil vertellen over wat ik meemaak, maar dat kan dus niet echt. Mijn dagboek is ter compensatie nu al vrij vol. Ik kan niet wachten tot Lara hier is … of dat ik ‘vrienden’ maak. Maar getroost door Katie Melua viel ik al vrij snel in slaap. En dat hielp ook goed. Mijn tukje van 14 uur liet me een stuk beter en sterker voelen en ik had vanochtend/ vanmiddag zin om dingen te gaan zien en ondernemen.

Een tuktukchauffeur heeft me voor 25 cent heel Bangkok laten zien. Ik kwam uit op een training voor monniken. Er waren honderden mannen in oranje gewaden. Eentje sprak me aan. Een heel aardige man, en ik heb spijt dat ik hem niet een beetje heb uitgehoord over wat hij nou dagelijks deed als monnik. Ik was bang dat ik oneerbiedig zou zijn. Dus vragen om een foto met een monnik heb ik ook maar niet gedaan. En nu zit ik dan hier te internetten …

Morgen vertrek ik naar Ko Samet. Vanuit daar meer nieuws …

Liefs, Marjolijn

PS: Bedankt voor alle lieve mailtjes en sms’jes!!